ΓΙΑΤΙ ΥΠΆΡΧΕΙ ΑΡΑΓΕ Ο ΑΘΛΗΤΙΣΜΟΣ?
Γιατί αθλούμαστε; Γιατί παρακολουθούμε αθλήματα; Γιατί υποστηρίζουμε τις ομάδες μας; Γιατί ‘’σπρώχνουμε’’ τα παιδιά μας στον αθλητισμό;
Πολλά ερωτήματα. Μα η απάντηση είναι απλή, σωστά;
Επειδή είναι διασκεδαστικό και μας βοηθάει να διατηρήσουμε ένα ‘’καλό’’ τρόπο ζωής και να παραμένουμε υγιής και δυνατοί.
Αλήθεια;
Σε έναν τέλειο κόσμο, η παραπάνω πρόταση θα μπορούσε να είναι η απάντηση και για τις 4 ερωτήσεις. Όμως δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν ζούμε σε έναν τέλειο κόσμο...
Πριν μερικές ημέρες, ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες αθλητές όλων των εποχών, ο Νίκος Γκάλης, συμπεριλήφθηκε και επίσημα στο Hall of Fame της παγκόσμιας καλαθοσφαίρισης. Το παρακάτω βίντεο με την ομιλία του κατά τη διάρκεια της τελετής που πραγματοποιήθηκε προς τιμήν του, για να επισημοποιηθεί το γεγονός αυτό, έγινε viral και προωθήθηκε στα μέσα κοινωνική δικτύωσης και τα site, από όλο τον περήφανο Ελληνικό λαό, απλούς πολίτες και δημοσιογράφους.
Οι περισσότεροι από αυτούς, είναι οι ίδιοι, που μερικές μέρες πριν κράζανε και απεγνωσμένα γράφανε για το πόσο ταπεινωτικό είναι, η Εθνική ομάδα καλαθοσφαίρισης να κάνει 3 συνεχόμενες ήττες στον πρώτο γύρο του Ευρωπαϊκού πρωταθλήματος καλαθοσφαίρισης και να κινδυνεύει να αποκλειστεί από τη συνέχεια του τουρνουά. Και δεν αναφέρομαι σε απλή κριτική της απόδοσης της ομάδας, αλλά σε απαξίωση παικτών και προπονητών και απαίτηση για καλύτερη πορεία και κατάκτηση μεταλλίων.
Σε κάποιο σημείο της ομιλίας του ο Νίκος Γκάλης αναφέρει τα εξής: «Το θέμα δεν είναι η κατάκτηση τίτλων, αλλά είναι κάτι πιο σημαντικό και θα σας πω ένα παράδειγμα. Μια μέρα περπατούσα στη Θεσσαλονίκη και μία κυρία που δεν ήξερα με πλησίασε. Νόμιζα ότι ήθελε μια αναμνηστική φωτογραφία ή ένα αυτόγραφο, ως συνήθως. Με αγκάλιασε και μου είπε: ''Νίκο, θέλω να σ’ ευχαριστήσω μέσα από την καρδιά μου. Μου έδωσες το μεγαλύτερο δώρο. Έσωσες τον γιο μου''. Μου εξήγησε ότι ο γιος της ήταν εθισμένος στα ναρκωτικά, αλλά το ξεπέρασε όταν βρήκε το νόημα της ζωής στο μπάσκετ. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία ένας αθλητής»
Αναρωτιέμαι λοιπόν, πως είναι δυνατόν ο ίδιος άνθρωπος που θεωρεί την όλη ομιλία του Νίκου Γκάλη άξια αναφοράς, να εκνευρίζεται και να αντιδρά με τον τρόπο που όλοι βιώνουμε καθημερινά σε τυχόν ήττες της εθνικής ομάδας, του συλλόγου που οπαδικά υποστηρίζει ή και του ίδιου του παιδιού του . Τι μας ενδιαφέρει περισσότερο τελικά, η άθληση και το άθλημα ή μήπως η νίκη και μόνο η νίκη; Ξεκινώντας ένα άθλημα, πριν καν δούμε αν το άθλημα μας ταιριάζει, έχουμε σαν στόχο να γίνουμε εμείς ή τα παιδιά μας, αθλητές ή πρωταθλητές; Τα αθλήματα που παρακολουθούμε τα παρακολουθούμε επειδή μας διασκεδάζουν ή επειδή η ομάδα μας θα κερδίσει;
Στο άθλημα με το οποίο ασχολούμαι τα τελευταία 10 χρόνια της ζωής μου, το Parkour, και το οποίο έχω τη χαρά και τη τιμή να διδάσκω στους νέους και να προωθώ στη χώρα μας, καθημερινά συναντώ πολλούς γονείς οι οποίοι φέρνουν τα παιδιά τους για να ξεκινήσουν την εκμάθηση του. Το 99% των γονιών αυτών φέρνουν τα παιδιά τους, επειδή τα παιδιά αυτά το ζήτησαν και το θέλουν πάρα πολύ, έχοντας ένα τεράστιο άγχος για το άθλημα με το οποίο τα παιδιά τους θέλουν να ασχοληθούν, επειδή το θεωρούν επικίνδυνο. Ξεκινώντας όμως και βλέποντας τι είναι πραγματικά το Parkour και πως γίνεται μια τυπική προπόνηση, το άγχος αυτό και ο φόβος φεύγουν. Παρολ’αυτά και αφού αφήσουμε πίσω τον αρχικό φόβο, δύο πολύ σημαντικά προβλήματα παραμένουν.
Αρχικά, το μεγαλύτερο ποσοστό των γονιών δεν βλέπουν ποτέ σοβαρά την ενασχόληση των παιδιών τους με το άθλημα. Αυτό συμβαίνει για τον πολύ απλό λόγο οτι το Parkour είναι ένα μη ανταγωνιστικό άθλημα, χωρίς πρωταθλήματα, αγώνες και άμεσους στόχους, όπως για παράδειγμα να πάρουν μια ζώνη, όπως στις πολεμικές τέχνες, να κατακτήσουν ένα μετάλλιο ή να μπουν σε κάποια ομάδα με προοπτικές να συνεχίσουν και σε επαγγελματικό επίπεδο.
Το Parkour είναι πολύ μακριά από όλα αυτά, όμως έχει και αυτό έναν στόχο (μεταξύ άλλων) ο οποίος είναι καθημερινός. Να βρισκόμαστε ΠΑΝΤΑ στο καλύτερο δυνατό επίπεδο φυσικής και ψυχολογικής κατάστασης, δύναμης και υγείας για τον εαυτό μας και τους γύρω μας.
Ο στόχος αυτός δεν εγκαταλείπεται ποτέ, όπως ποτέ δεν έχουμε την ψευδαίσθηση της τελειότητας. Τι παραπάνω θα μπορούσε να ζητήσει κάποιος από μία ενασχόληση ή άθλημα; Να σε κρατάει πάντα σε εγρήγορση και πάντα να ξεπερνάς τον εαυτό σου. Αυτός είναι ο ‘’αντίπαλος’’ σου. Το Parkour έχει ακόμα πολλά εξαιρετικά στοιχεία σαν άθλημα, στόχους και λόγους ύπαρξης, τα οποία όμως δεν είναι του παρόντος.
Δυστυχώς όμως, αυτό δεν είναι αρκετό για τους περισσότερους γονείς που θέλουν να δουν τα παιδιά τους πρωταθλητές και είναι πεπεισμένοι πως θα τα καταφέρουν πριν καν ξεκινήσουν με οποιοδήποτε άθλημα.
Είναι πολλές οι περιπτώσεις και τα παραδείγματα γονιών που φέρνουν τα παιδιά τους σε εμάς, μη μπορώντας να κάνουν αλλιώς, αφού τα παιδιά το ζητούν, αλλά παράλληλα στέλνουν και σπρώχνουν τα παιδιά τους και σε άλλα πιο επικερδής αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο, λέγοντας οτι τα παιδιά τους είναι ‘’ταλέντα’’ και δεν πρέπει να το σταματήσουν, ακόμα και όταν τα παιδιά έχουν χαρακτηριστικά επιλέξει με τι πραγματικά θέλουν να ασχοληθούν. Ας μην αναφερθούμε στις περιπτώσεις που γονείς φοβούνται το Parkour λόγω του πόσο επικίνδυνο είναι, αλλά για το ποδόσφαιρο ούτε σκέψη... (...Στην Αμερική στατιστικά το Parkour είναι πολύ χαμηλότερα στη λίστα επικίνδυνων αθλημάτων, απ’ ότι το ποδόσφαιρο, με πολύ μικρότερο ποσοστό τραυματισμών ανά ώρες προπόνησης)
Το δεύτερο πρόβλημα, είναι το σύνηθες φαινόμενο που κυριαρχεί και στα υπόλοιπα αθλήματα, όπου γονιός παρεμβαίνει και εμποδίζει το έργο του προπονητή, θέλοντας να σπρώξει το παιδί σε καλλίτερες επιδόσεις, με αντίθετα φυσικά αποτελέσματα. Πόσες φορές γονιός έχει κάνει παρατήρηση στο παιδί του επειδή δεν είχε την αναμενόμενη επίδοση ή έχει προσπαθήσει να διορθώσει τυχόν λάθη του; Συμπεριφορές σαν αυτές είναι καταστρεπτικές και έχουν μόνο αρνητικές επιπτώσεις. Το παιδί νοιώθει άσχημα και θεωρεί οτι απογοητεύει τους γονείς του, με αποτέλεσμα να αγχώνεται και να αποκτά ένα τεράστιο βάρος, μαζί με την ευθύνη της επιτυχίας. Επιπλέον, δεν μπορεί να κατανοήσει το ρόλο του προπονητή, χάνει τις έννοιες του σεβασμού και της ιεραρχίας που αναπτύσσονται μέσα από τον αθλητισμό και τελικά καταλήγει να κάνει το εκάστοτε άθλημα μόνο σαν αγγαρεία μέχρι τελικά να το αφήσει τελείως.
Σαν λαός θα πρέπει να εκπαιδευτούμε ακόμα πολύ μέχρι να κατανοήσουμε την αναγκαιότητά της άθλησης και του αθλητισμού για τη ζωή μας, είτε σαν μέσω διασκέδασης το οποίο μας χαλαρώνει από το άγχος της καθημερινότητας, είτε σαν το εργαλείο για να παραμείνουμε υγιής και δυνατοί. Μπορεί πραγματικά να γίνει ένα κομμάτι της ζωής μας που μόνο καλά έχει να δώσει.
Επίσης, κάθε παιδί είναι ξεχωριστό και έχει τα δικά του προσωπικά όνειρα. Ο γονιός πρέπει να κατανοήσει τις ανάγκες του παιδιού του και πως πιθανότατα δεν θα έχει τις ίδιες βλέψεις με αυτόν. Βοηθήστε τα παιδιά σας να στρέψουν το βλέμμα τους στη σωστή κατεύθυνση, αλλά αφήστε τα να δουν αυτό που θέλουν να βρουν εκεί.
Και επιτρέψτε μου μερικές συμβουλές...
Ευχαριστηθείτε το είτε το βλέπετε, είτε το παίζετε...
l Η άθληση είναι ένα ‘’αναγκαίο κακό’’ για την υγεία μας. Κάποιοι τυχεροί περνούν καλά όταν γυμνάζονται, οι υπόλοιποι όμως θα πρέπει να κατανοήσουν πως η άθληση είναι απαραίτητη για τη σωματική και ψυχική μας υγεία, βρίσκοντας τον καλύτερο τρόπο για να το κάνουν ώστε να είναι όσο το δυνατόν λιγότερο καταναγκασμός. Υπάρχουν χιλιάδες τρόποι για να αθληθεί κάποιος, οι περισσότεροι από αυτούς είναι παιχνίδια (τένις, ποδόσφαιρο, χορός κτλ) Σίγουρα κάποια διασκεδαστική μορφή άθλησης ταιριάζει και σε εσάς.
l Διδάξτε τα παιδιά σας να αγαπούν τον αθλητισμό και όχι τα μετάλλια. Χωρίς άγχος ο πρωταθλητισμός έρχεται αβίαστα όπου υπάρχει και αγάπη για το κάθε άθλημα.
l Αφήστε τα ελεύθερα να ασχοληθούν με πολλά και διάφορα σπορ μέχρι να βρουν αυτό που τους ταιριάζει και θα αγαπήσουν, επειδή με αυτό θα περνούν καλά. Ακόμη και αν αυτό σημαίνει οτι θα αλλάζουν αθλήματα κάθε χρονιά. Έτσι και αλλιώς όλα τα αθλήματα έχουν κάτι να προσφέρουν και να αφήσουν σε κάθε παιδί.
l Όλα τα παιδιά δεν θα γίνουν πρωταθλητές, όπως όλοι οι άνθρωποι δεν θα γίνουν επιστήμονες. Όσο και αν αυτό πονάει τους μπαμπάδες, Ο ΓΙΟΣ ΣΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΜΕΣΣΙ! Αστον τουλάχιστον να είναι ο Νικολάκης...
l Το να υποστηρίζεις την ομάδα σου έχει το χαβαλέ του! Σε μερικές νίκες και κατακτήσεις νοιώθουμε πραγματικά υπέροχα, σαν να είναι δικιά μας νίκη. Όταν όμως η ήττα μας στεναχωρεί και μας επηρεάζει περισσότερο από όσο θα πρεπε, ίσως η παρακολούθηση τέτοιων αθλημάτων να μην είναι καλή για εμάς.
l Η ήττα είναι κομμάτι του παιχνιδιού. Αν δεν υπήρχε αυτή δεν θα είχε αξία η νίκη. Όσο πιο πολύ χάσεις, τόσο πιο πολύ θα ευχαριστηθείς τη νίκη όταν αυτή έρθει.
l Οι προπονητές είναι εκεί για τα παιδιά σας. Αφήστε τους να κάνουν τη δουλειά για την οποία τους πληρώνεται. Αν είχατε κάποια/ον να σας καθαρίζει το σπίτι δεν θα επιλέγατε να σφουγγαρίζετε εσείς, σωστά;
l Το "δεν έχω χρόνο να αθληθώ" δεν είναι δικαιολογία. Η εβδομάδα έχει 168 ώρες, για ύπνο χρειαζόμαστε 56, για την εργασία μας χοντρικά αν υπολογίσουμε και τις μετακινήσεις 50, φαγητό - χαλάρωση άλλες 20 ώρες ίσως. 126 ώρες σύνολο. Μας μένουν 42 ώρες ελεύθερου χρόνου την εβδομάδα για να διαθέσουμε στον εαυτό μας, σε φίλους και οικογένεια. 42 ώρες! Σχεδόν 2 ολόκληρες ημέρες. Πόσες από αυτές τις ώρες περνάτε άσκοπα στο Facebook ή μπροστά στη τηλεόραση? Τι θα λέγατε να αρχίσετε να διαθέτετε 6 από αυτές τις 42 ώρες για να γυμναστείτε; Θα δείτε ότι υπάρχει και πάλι αρκετός χρόνος για το instagram και τις selfie που θα βγάλετε κάνοντας κοιλιακούς! Ή μήπως οι 6 ώρες είναι πολλές και εσείς είστε πολυάσχολοι; Ok! 30 λεπτά jogging, 3 φορές την εβδομάδα ισοδυναμεί σε 1,5 ώρες την εβδομάδα. Σίγουρα πολύ καλύτερο από το καθόλου. Αν δεν μπορείτε να διαθέσετε 90 λεπτά την εβδομάδα για τον εαυτό σας, ίσως να πρέπει να επανεξετάσετε το προγραμματισμό και τη ζωή σας γενικότερα.
Πάνος ''toge'' Αλμανλής
Athens Parkour Academy
Athens Parkour Academy
