A Call To Arms / Στα όπλα

Έφτιαξα αυτό το blog πριν από 3 χρόνια. Μη έχοντας όμως ποτέ αρκετό χρόνο να σχοληθώ μαζί του το παραμέλησα και τελικά το ξέχασα. Ήρθε όμως η ώρα να φανεί χρήσιμο, καθώς μου δίνει την ευκαιρία να αναρτήσω μεταφρασμένο το post ενός φίλου από την Αγγλία, το οποίο θεωρώ πως αξίζει και πρέπει να διαβαστεί από όσους ασχολούμαστε με το Parkour. Το γνήσιο post  είναι του Chris ''Blane'' Rowat, ενός εξαιρετικού ανθρώπου και Traceur, τον οποίο εκτιμώ ιδιαίτερα και ειμαι περήφανος που έμαθα δίπλα του. Τώρα είναι τιμή μου που μου δίνει την ευκαιρία να μεταφράσω και να αναρτήσω τα λεγόμενα του. Ελπίζω να διαβαστεί από πολλούς και να κατανοηθεί από λίγους.


English:
I created this blog 3 years ago. Not having enough time to update it, I neglected and eventually forgot about it. But the time came for it to be useful, as it gives me the opportunity to post the translated post of a friend from England, which I think deserves and should be read by everyone involved in Parkour. The original post is by Chris'' Blane'' Rowat, a great man and Traceur, which I appreciate and I am proud to have learned next to him. It's an honor to give me the opportunity to translate and post his words. I hope to be read by many and understood by few. 

A Call To Arms / Στα όπλα

For the originalpost click here

Πότε ένα traversing 30 μέτρων, με ένα παιδί να κρέμεται από την πλάτη σου εγινε λιγότερο σημαντικό από ένα άλμα 5 μέτρων μεταξύ δύο υπόστεγων με προσγείωση σε άμμο;

Δεν δίνω δεκάρα για τα μεγάλα και θορυβώδη άλματα σας,  ξέρω  43χρονο άντρα που έχει δύο φορές την ηλικία πολλών αθλητών Parkour, δύο φορές πιο δυνατό .. και πέφτει από 2 μέτρα και δεν κάνει κανέναν ήχο.

Τα πράγματα που πρέπει να είναι σημαντικά στο Parkour, δεν είναι - και τα πράγματα που θεωρούνται ευρέως εντυπωσιακά, δεν είναι και τόσο εντυπωσιακά,  παρά μόνο στην επιφάνεια. Το σύστημα αξιών μας έχει καταστραφεί.

Προσπαθώ να δω το Parkour από μια ουδέτερη οπτική γωνία μερικές φορές, σαν να μην είχα ποτέ ακούσει για αυτό πριν.

Τι θα νόμιζα αν το έβρησκα ως 17 χρονών, στα τέλη του 2012; Φαντάζομαι θα ήθελα να πιστέψω ότι έμοιαζε διασκεδαστικό και θα ήθελα ίσως να βρω τον εαυτό μου που σε ένα μέρος του, αλλά θα έβρισκα και κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που είδα πριν από εννέα χρόνια και ξέρω ότι δεν θα ασκούσε σε μένα την ίδια επιροή όπως έκανε τότε.

Αν τελειώνοντας αυτό το άρθρο, πιστεύετε και εσείς στις αξίες που πιστεύω ότι υπάρχουν στο Parkour, τότε ελπίζω ότι θα συμφωνείτε ότι αν δεν κάνουμε μεγαλύτερη προσπάθεια για να τις μοιραστούμε, τότε θα χαθούν. Οι νεοεισερχόμενοι θα βλέπουν μόνο μεγάλα άλματα και όχι ένα προσιτό και εξαιρετικά ευέλικτο τρόπο εκγύμνασης για όποιον έχει την επιθυμία να προκαλέσει τον εαυτό του, να δοκιμαστεί και να βελτιώσει τον εαυτό του.

Αυτό που είδα στο Parkour, το 2003, στα 17 μου:

• Μια ελίτ λίγων αθλητών με ποιότητα στη κίνηση και την προσοχή τους στη λεπτομέρεια σε κάθε δράση, πράγμα που μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από χιλιάδες ώρες σκόπιμης πρακτικής και εκπαίδευσης.
• Ένα ανένδοτο  πνεύμα πολεμιστή στην εκπαίδευση και στην προσέγγιση κάθε πρόκλησης που αντιμετωπίζουν, είτε σωματικής, ψυχικής ή τεχνικής.
• Μια ακμάζουσα, θετική κοινότητα εμπνευσμένη από εκείνους που ξεκίνησαν πριν από αυτούς.
• Ένα σύστημα εκπαίδευσης και μια κοινότητα οπου σεβόταν όλες οι πτυχές του Parkour εξίσου, και μια συλλογική συνείδηση ​​που ενδιαφερόταν για την πρακτική του Parkour για μια ζωή, όχι μόνο από λίγους μήνες.

Αυτό που βλέπω το 2012, στα 26 μου:

• Μια μαζική αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που εκπαιδευονται σε όλο τον κόσμο.
• Μεγάλα άλματα.
• Κακές προσγειώσεις.
• Διαγωνισμούς.
• Κάποιους λίγους που επιμένουν  στους παλιούς τρόπους και αμφισβητούν τους λόγους για κάτι τέτοιο ...
• και, τελικά, μια αλλαγή  στο τι είναι αυτό που εκτιμάται τελικά στο Parkour.

Είναι εκείνοι οι λίγοι που επιμένουν και η στροφή στο τι εκτιμάται, αυτά για τα οποία νοιάζομαι περισσότερο.

Είμαι υπεύθυνος που άφήσα να συμβεί αυτή η μετατόπιση αδιαπραγμάτευτα, όσο και όλοι οι υπόλοιποι από «τη γενιά μου». Όλοι σταθήκαμε στο πλάι και αφήσαμε το Parkour να εξελίχθεί, να αλλάξει και να αναπτυχθεί στο Διαδίκτυο, χωρίς να σταθούμε όρθιοι και να πούμε, "Περίμενε ένα λεπτό, όλα είναι ωραία .. αλλά τι γίνεται με όλα τα άλλα μέρη του Parkour  με τα οποία ερωτεύτηκα; Πού είναι; "

Προσπαθώ να διδάσκω έχοντας στο μυαλό μου αυτές τις αξίες για τις οποίες μιλάω όταν δουλεύω με άλλους και ξέρωπως  πολλοί έμπειροι άνδρες και γυναίκες να κάνουν το ίδιο, αλλά δεν είναι πραγματικά αρκετό για να διατηρηθούν αυτές τις αξίες που μερικοί από μας κρατάμε με αγάπη σε ορισμένες τάξεις/μαθήματα Parkour σε ορισμένες πόλεις σε όλο τον κόσμο. Υπάρχει ανάγκη να τις δείξουμε σε μεγαλύτερη κλίμακα, αν θέλουμε να τις κρατήσουμε στη ζωή, και το πιο σημαντικό είναι να γίνει μια αρκετά μεγάλη δήλωση πως υπάρχουμε και μπορούμε να βρεθούμε από εκείνους που έρχονται στο Parkour για πρώτη φορά και ψάχνουν για πολλά περισσότερα, από απλώς μεγάλα άλματα.

Τα τελευταία χρόνια, αντί να κρατήσουμε και να πιστέψουμε σε αυτό που εκτιμούσαμε και  έκφραζε το Parkour όταν το βρήκαμε για πρώτη φορά, μέρα με τη μέρα, βίντεο-με-βίντεο, το σύστημα αξιολόγησης μας καταστράφηκε/άλλαξε  και ακόμα και αυτά τα λίγα άτομα που εξακολουθούν να πιστεύουν πως το Parkour είναι για όλους, μπορεί να καταλήξουν με το αίσθημα ότι η εκπαίδευσή/προπόνηση τους δεν είναι καλή ή ποιοτική και ότι δεν είναι τόσο καλοί όσο κάποιος που μόλις έχει ξεκινήσει, επειδή αυτός μπορεί να κάνει ‘’αυτό το άλμα’’ που αυτοί δεν μπορούν, ή ίσως δεν θέλουν καν να προσπαθήσουν.

Αλλά αν θυμόσαστε τα πράγματα τα οποία αξίζαν για εσάς όταν ξεκινάγατε, τότε δεν θα ενδιαφερόσασταν για το αν είστε σε θέση να πηδήξετε όσο κάποιος άλλος. Θυμάστε τι σκεφτόσασταν τότε; Τι είναι το κάθε άλμα, μεγάλο ή μικρό. .. χωρίς μια καλή προσγείωση; Πότε το να βελτιώσετε το climb up σας, το handstand push-up σας, το maximum squat σας, και το quadrupedie σας έγινε λιγότερο ικανοποιητικό από τη βελτίωση του running jump...;

Έχω δει ομάδες ατόμων να εκπαιδεύονται μαζί και να αστειεύονται με τον ένα που κάθεται μόνος  παλεύοντας  με ένα σακάκι με βάρη προσπαθόντας να καλυτερεύση και να κάνει το pull-up του ισχυρότερο. Πότε αυτή η πράξη έγινε κατώτερο μέρος του Parkour;

Οι φυσικές προκλήσεις δεν είναι κάτι καινούργιο στον κόσμο του Parkour. Για όσο χρονικό διάστημα υπάρχει το Parkour, οι φυσικές προκλήσεις έχουν ένα μέρος από αυτό. Στην πραγματικότητα, όπως κάποιοι από εσάς θα γνωρίζετε πολύ καλά, πολύ πριν από τα μεγάλα άλματα να κλέψουν φώτα της δημοσιότητας, οι φυσικές προκλήσεις ήταν το Parkour.

Όχι τόσο πολύ πια. Οι φυσικές προκλήσεις (ακόμη και σωματική άσκηση) είναι τα απειλούμενα είδη του Parkour.

Με μια μετατόπιση της έμφασης τα τελευταία χρόνια, το Parkour δεν είναι πλέον το τέλειο πεδίο δοκιμών για να ανακαλύψει ένα άτομο απο τι είναι φτιαγμένος σωματικά, τεχνικά, διανοητικά....και συναισθηματικά. Δεν είναι πλέον για να δει κάποιος αν μπορεί να τρέξει σε μια άλλη πόλη και πίσω, σαν σε μια περιπέτεια, πριν από το ηλιοβασίλεμα. Δεν είναι πλέον για το αν μπορεί να σπρώξει εκείνο το παλιό αυτοκίνητο πάνω στο λόφο με τους φίλους του, ενώ έχουν γελάσει και περάσει καλά όλη την ημέρα .. και πλέον για να δει αν είναι σε θέση να πηδήξει πάνω σε ένα υγρό δέντρο σε περίπτωση που είχε ποτέ να διασώσει ένα από αυτούς τους φίλους του, που είχε κολλήσει σε ένα.

Πλέον σε μεγάλο βαθμό θεωρείται ως μία σκηνή για ταλαντούχους, μια ευκαιρία να δείξουν στον κόσμο πόσο πιο μακριά μπορούν να πηδούν ​​από όλους τους άλλους, και πώς ταξίδεψαν σε όλο τον κόσμο για να κάνουν το ίδιο άλμα που κάποιος άλλος έκανε σε ένα βίντεο πέρυσι ...αλλά περιμένετε, αυτός μπορεί να κάνει side flip πάνω από αυτό.

Βλέπω διαγωνισμούς όπου οι «καλύτεροι αθλητές Parkour του κόσμου» και « παγκόσμιοι πρωταθλητές » καταφέρνουν να τρέξουν για 37 δευτερόλεπτα προσπαθόντας να κάνουνε κάτι πιο εντυπωσιακό από ό,τι ο προηγούμενος  τους  πριν τελειώσει ο χρόνος, ή πριν ξεμείνουν από αντοχές. 37 δευτερολέπτων μέτριας απόδοσης; Έχω γνωστούς και έχω κάνει προπόνηση με άνδρες και γυναίκες που θα μπορούσαν να διαρκέσουν 37 λεπτά σε αυτό το επίπεδο της έντασης.

Ποιος άφησε αυτές τις μαλακίες να παρεισφρήσουν μη αμφισβητούμενες; Πότε ξεκινήσαμε να εστιάζουμε σε αυτά; Πότε το να πηδάμε πιο μακριά​​ από κάποιον άλλο έγινε τόσο τιμητικό στο Parkour; Πότετο να πάμε σε ένα σημείο και προσπαθούμε να αντιγράψουμε μία κίνηση που κάποιος άλλος έχει κάνει εκεί, έγινε ο σκοπός μας; Μισώ που το λέω, αλλά αφήσαμε αυτές τις μαλακίες να παρεισφρήσουν την ημέρα που αρχίσαμε να αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας και να πιστεύουμε οτι το να έχουμε ένα μεγάλο άλμα μπορεί να είναι σημαντικό.

Εδώ είναι ο Jesse Owens που κάνει ένα άλμα 26ft (8 μέτρα) το 1936, στο Βερολίνο, Γερμανία ...

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=9Zn0zErRckc

Αυτό είναι ένα τεράστιο άλμα, ακόμη και με τα σημερινά πρότυπα και προηγμένες μεθόδους εκπαίδευσης .. και αυτό το άλμα είναι μεγάλο, πολύ περισσότερο από ό, τι οποιοσδήποτε Traceur έχει ποτέ πηδήξει, ανάμεσα σε δύο τοίχους. Γιατί, λοιπόν, είναι η κοινότητα του Parkour (και όλου του κόσμου) τόσο εντυπωσιασμένη, όταν κάποιος πηδάει 18ft (5 μέτρα) μεταξύ των δύο υπόστεγων και γκρεμίζονται σαν να υπήρχε ένα σκάμμα, όπως αυτό στο οποίο προσγειώθηκε ο Jesse; Είναι επειδή είχε το θάρρος να το κάνει πάνω από κενό; Σε πάρα πολλές περιπτώσεις, ο φόβος της πτώσης τους, νικιέται μόνο από τη σκέψη του να αποθανατιστεί στο YouTube μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους με τις πιτζάμες τους. Αυτή είναι η ιδέα σας περί ανδρείας; Αν είναι, παρακαλώ κλείστε αυτή τη σελίδα τώρα δεν υπάρχει τίποτα εδώ για σας.

Αλλά έχοντας έναν προσωπικό λόγο που αξίζει τον κόπο να κάνεις ένα άλμα με εγγενείς κινδύνους ώστε να αποδείξεις κάτι στον τον εαυτό του και να ξεπεράσεις το δικό σου φόβο και τις αμφιβολίες σου, να λειτουργήσεις τη στιγμή που τα πάντα μέσα σου θέλουν να σβήσουν και να πάς στο σπίτι σου, μόνο για να βελτιώσει τον εαυτό του, δείχνει θάρρος και αποφασιστικότητα. . και αυτές είναι μερικές αξίες από τις πολλές πάνω στις οποίες το Parkour χτίστηκε. Αλλά αυτές οι αξίες εξαφανίζονται μπροστά στα μάτια μας. Το να τρέχεις και να πιέζεσαι τόσο σκληρά ελπίζοντας να μπορέσεις να φτάσεις στην άλλη πλευρά του Internet ή επειδή ο φίλος σου έκανε κάτι, δείχνει μόνο απερισκεψία και υπόσχεται μια σύντομη διάρκεια ζωής στο Parkour.

Θα ήθελα να πιστεύω ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων που διαβάζουν αυτό θα συμφωνήσουν ότι το Parkour δεν είναι Parkour χωρίς κάποια από αυτές τις αξίες. Αξίες όπως το θάρρος, η αποφασιστικότητα, η αντοχή, η δύναμη, πειθαρχία, αφοσίωση και η μακροζωία. Αξίες όπως η ταπεινότητα, και ο αλτρουισμός. Η ακεραιότητα.

Υπάρχουν πολλοί τρόποι με τους οποίους μπορούμε να βοηθήσουμε να οδηγηθεί  σε θετικό δρόμο στο μέλλον το Parkour. Το να μην επιτρέψουμε αξίες όπως αυτές να χαθούν είναι μια καλή αρχή, και ένας εύκολος μέρος για να ξεκινήσουμε.

Μπορούμε να εμπνεύσουμε την επόμενη γενιά των και να τους επιτρέψουμε να δουν ότι το Parkour είναι κάτι περισσότερο από μεγάλα άλματα, μην αφήνοντας τις απόψεις μας να παραμένουν αδρανή.

Στείλτε σχόλια σε βίντεο, ανεβάστε τα δικά σας, γράψτε άρθρα, προπονήστε, μιλήστε, ταξιδέψτε και προπονηθείτε με τον τρόπο που πιστεύετε ότι το Parkour πρέπει να εκτελείται και αφήστε τους ανθρώπους να δουν αυτή τη πλευρά του Parkour, όπου κι αν πάτε. Αντιπροσωπεύστε το Parkour. Να είστε το Parkour.

Αυτές οι αξίες δεν χρειάζεται να εκδηλώνονται ως προκλήσεις όπως αυτές που ανέφερα νωρίτερα, αλλά τελικά ο μόνος τρόπος για να μπορέσουμε να βελτιωθούμε σημαντικά είναι να ταλαιπωρηθούμε και να προσαρμοστούμε για να ξεπεράσουμε τις δυσκολίες. Αυτό μπορεί να γίνει κάνοντας κάτι που σας φοβίζει, επειδή πιστεύετεε ότι αξίζει τον κίνδυνο για να ξεπεράσετε το φόβο σας και να δοκιμάσετε την ικανότητά σας.

Ίσως γίνει αφοσιώνοντας πολλές ώρες σε τεχνική εξάσκιση. Ίσως επαναλαμβάνοντας το ίδιο running precision σε ένα λεπτό κάγκελο και προσπαθόντας να προσγειωθούμε τέλεια και ισορροπόντας 3 φορές στη σειρά. 10 φορές στη σειρά. 50.

Ή ίσως αυτό θα είναι μια πρόκληση σωματικής φύσεως. Ίσως θα πάρετε μια από τις αγαπημένες ασκήσεις σας και θα δείτε πόσο μακριά μπορείτε να φτάσετε. Δείτε πόσες επαναλήψεις μπορείτε να κάνετε μέσα σε 10 λεπτά ή πόσο περισσότερο βάρος θα μπορείτε να σηκώσετε μετά από 6 μήνες με εντατική προπόνηση σε αυτό.

Δεν έχει σημασία ποια πραγματικά είναι η πρόκληση, αυτό που έχει σημασία είναι ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζετε τις προκλήσεις τακτικά εάν θέλετε πραγματικά να δοκιμάσετε τον εαυτό σας και να δείτε από τι είστε φτιαγμένοι. Αυτή η αντίδραση και επιθυμία να ξεπερνάμε  προκλήσεις είναι η καρδιά του κτήνους που έχει το Parkour και χτυπάει όλο και πιο αργά με κάθε χρόνο που περνά στην κοινότητα. Αλλά είναι αυτή η τακτική έκθεση σε προκλήσεις όπως αυτές που χτίζει και ενσταλάζει αυτές τις αξίες στους ανθρώπους.

Αυτό που οι άνθρωποι δεν φαίνεται να συνειδητοποιούν είναι ότι το 19 ετών παιδί που μπορεί να πηδήσει 18ft μεταξύ των δύο τοίχων μετά από ένα χρόνο προπόνησης, το πιθανότερο είναι οτι δεν θα είναι εδώ σε λίγα χρόνια. Πολύ λίγοι άνθρωποι διαρκούν περισσότερο από μια χούφτα χρόνια σε αυτό το παιχνίδι, είτε λόγω τραυματισμού, ξεθώριασμα του ενδιαφέροντος ή αμέτρητων άλλων εμποδίων. Έτσι, αν και αυτό που κάνει είναι εντυπωσιακό, ναι .. αυτό για το οποίο προπονείστε εσείς, το να διαρκέσετε, για τα επόμενα 10 χρόνια, 20 χρόνια ... και περισσότερο, όντας ισχυροί, με συνεχή εξέλιξη και απολαμβάνοντας το Parkour .. αυτό είναι πολύ πιο εντυπωσιακό για μένα. Αυτές είναι οι αξίες και οι στόχοι που με εντυπωσιάζουν σε αυτούς τους ελίτ λίγους που ανέφερα πριν και αυτά είναι τα πράγματα που δεν θα δω να έχουν χαθεί καθώς περνούν τα χρόνια.

Μην απολογείστε για τις αξίες στις οποίες πιστεύετε και το πιο σημαντικό, μην επιτρέψετε να χαθούν από το Parkour αν πιστεύετε σε αυτές. To Parkour θα εξελιχθεί και θα μεγαλώσει στα μάτια του κοινού, αλλά κρατήστε αυτό που εσείς θεωρείτε σημαντικό, επειδή δεν είστε μόνοι.

Μην το αφήσετε να πεθάνει, αλλιώς η επόμενη γενιά δεν μπορεί να δει ή να βιώσει ό, τι είδε και έκανε η δική μας όταν βρήκε το Parkour. Ας είναι η πρόκληση και η μακροζωία αυτά που καθορίζουν τη προπόνηση σας, τους στόχους σας και τα κίνητρά σας. Ορίστε τις δικές σας προσωπικές προκλήσεις, ακόμα και μερικές που μπορεί να είναι αδύνατες, ακόμα και σε αυτούς που προοδεύουν εύκολα. Θυμηθείτε, μια πρόκληση δεν είναι πρόκληση, αν ξέρετε ότι μπορείτε να το κάνετε. Αφήστε την αμφιβολία και τη δυσπιστία από εχθροί να γίνουν φίλοι σας. Αντιμετωπίστε φαινομενικά ανυπέρβλητα εμπόδια, συχνά .. και θα γίνετε ένας ισχυρότερος άνθρωπος.

Αν θέλετε να επαναλάβετε αυτό το μικρό άλμα, από γωνία, σε  τοίχο που καλύπτεται από βρύα, όλη την ημέρα έως ότου μπορείτε να το κάνετε με τα μάτια σας κλειστά ...λοιπόν φίλοι μου, δεν είστε μόνοι. Θέλω να το επαναλάβω μαζί σας. Αλλά ας κάνουμε 50, απλά για να είμαστε σίγουροι οτι ‘’το ‘χουμε’’.  Και ακόμα ένα για τους άλλους που δεν μπορούν να έρθουν για προπόνηση μαζί μας. Αυτό θα μας κάνει περισσότερο καλό από αυτό το μεγάλο άλμα από στέγη σε στέγη, ενώ κρατάτε τη φωτογραφική μηχανή.

Είμαστε η μειονότητα τώρα, αλλά μαζί μας είναι ακόμα ένα ισχυρό ποσοστό εκείνων που δηλώνουν ότι κάνουν Parkour. Μπορούμε ακόμα να αφήσουμε το μήνυμά μας να ακουστεί για όλους εκείνους που ξεκινάνε να Parkour τώρα, και τα επόμενα χρόνια.

Αυτό είναι ένα κάλεσμα για εκείνους που εξακολουθούν να θεωρούν ότι είναι οι φύλακες του Parkour. Η ώρα είναι τώρα. Κάντε τη διαφορά παρουσιάζοντας και εκφράζοντας τις άλλες πλευρές του Parkour που γνωρίζετε και αγαπάτε. Τις πλευρές που κάποιοι θεωρούν ξεχασμένες καθώς το Parkour μεγαλώνει.

Blane

Μετάφραση:  Παναγιώτης  Toge Αλμανλής

Translation: Panos Toge Almanlis